Questa xè la spiegassion de la torta Margherita, vecia de qualche generassion ma al de là de oncò sempre gradita. A Muzolon la Rosa, la dona de Mateo, la la gà tramandà ala zia Catina, e da questa la xè rivà a la Maria e deso n'altra Rosa la cuzina. Ela ne ga contà che sto bon dolse nol mancava mai nei sposalissi, quando la gente gavèa manco vissi. In fra stimana, bastava el bussolao, tuto tondo, col so buso in mezo, o la torta “Moia”, de pan e late, ciamà casalinga o anca pézo…. La pì speciale dele margherite, sti ani gera quela dela Catina, che la scaldava ben on guercio grande, con tante bronse, el tripìe e la torta in cima. La ghe girava intorno qua e là, spostando le bronse, ‘ndove le servia, gera na struma, ma la se cusinava, tenareta dapartuto, e non se brusava mia. Desso non ocore doparare bronse, ghe vole el forno a gas, par on quarto d'ora, someia poco, ma a volte l'è anca massa, passà sto tempo la se tira fora. E caso mai, par essere sicuri, se poi spunciarla col stechin de legno, se el torna for moio, co la giossa, la và ben, quelo xè on bon segno. Ghe vol cinque uvi, separando le bale, che và sbatù nte na pianéta, con du eti de sucaro e zontando le ciare, montà come neve sciéta. Se strucca rento on metà limon, se missia tuto, con la fecola de patata, solo on eto de quela e dopo basta ghe vol poco e la margherita la xè fata. El truco xè quelo de non aver pressia e de pareciarla, metendoghe amore, la torta lo capise e la vien bona, e ogni féta la trasmete sto calore. Bon apetito dunque par finire a tuti quei che von farne compagnia, noialtri Zarantonei de Muzolon firmemo la riceta in alegria.